Na skrzyżowaniu dróg Ludwikiem zwanym

Szyb Ludwik w Sosnowcu

Ludwik i jego dzieje

Węgiel kamienny na terenie Sosnowca eksploatowano w kilku dzielnicach miasta. Jednym z miejsc był Sielec, który został objęty we władania przez kopalnię hrabiego Jana Renarda. Jan Renard był synem jednego z „baronów węglowych”, Andrzeja Marii Renarda. Tego samego człowieka, który był założycielem, udziałowcem czy zarządcą wielu dóbr i zakładów przemysłowych na terenie Śląska i jego okolic.

„Sosnowieckie ludwikowanie” rozpoczęło się w 1806 roku od założenia kopalni węgla kamiennego o nazwie „Nadzieja Ludwika„. Założycielem kopalni, który dostrzegł potencjał węglowy na terenie Sielca był Ludwik zu Anhalt – Coethen. Od 1856 roku sieleckie tereny, wraz z kopalnią, stały się własnością Jana Renarda. Po śmierci Jana Renarda zarządcą dóbr renardowskich został Ludwik Mauve. Wówczas, w 1876 roku, powstaje kopalnia węgla kamiennego Ludwik, w obrębie, której wydrążony zostaje szyb o głębokości 85 metrów. Pierwotnie o nazwie Wilhelmina, w późniejszym okresie czasu zostanie przemianowany na szyb Ludwik.

Całe wspomniane „ludwikowanie” odbywa się w rejonie skrzyżowaniu dróg wiodących do Sosnowca, Niwki, Sielca i Modrzejowa. Szyb Ludwik wraz z drugim z szybów wydobywczych kopalni Renard, późniejszej kopalni Sosnowiec, szybem Eugeniusz (pierwotnie Eulenburg) został zlikwidowany w 1975 roku. Po Ludwiku słuch zaginął. Fakt, faktem, po szybie. Miejsce skrzyżowania wcześniej wspomnianych dróg, po dziś dzień przez mieszkańców zwane jest Ludwikiem. Historia bezsprzecznie nie ginie.

Na skanie roboty przy szybie Ludwik ówczesnej kopalni Hrabia Renard. Rok 1934 (źródło foto: Muzeum Miejskie w Sosnowcu)